مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر حضور ذهن بر بهبود تنظیم شناختی هیجان در اختلال افسردگی اساسی

زمینه و هدف: اختلال افسردگی اساسی یکی از اختلالات روانی شایع است که نحوه تنطیم شناختی هیجان در رشد یا کاهش علایم این اختلال تأثیر می گذارد. از آنجا که تنظیم شناختی هیجان در برخورد کارآمد با مشکلات زندگی نقش مهمی را ایفا می کند، اختلال در آن موجب آشفتگی های هیجانی از جمله افسردگی اساسی می شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر حضور ذهن بر بهبود تنظیم شناختی هیجان در اختلال افسردگی اساسی است. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه آزمایشی و به صورت پیش آزمون ـ پس آزمون با دو گروه است. سی نفر از افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در مرکز بهداشت و مشاوره مجتمع آموزش عالی اسفراین به طور تصادفی انتخاب شدند و به دو گروه 15 نفری اختصاص یافتند و هر گروه طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان شناختی ـ رفتاری و مبتنی بر حضور ذهن قرار گرفتند و با استفاده از مصاحبه تشخیصی بالینی و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و لگرستیمورد مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بین روش درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر حضور ذهن از نظر تأثیر بر بهبود تنظیم شناختی هیجان تفاوت معنی داری وجود دارد، نتایج آزمون تی و مقایسه میانگین های نمره تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون نشان داد که روش درمان مبتنی بر حضور ذهن در بهبود تنظیم شناختی هیجان در افراد مبتلا به افسردگی اساسی، مؤثرتر از روش درمان شناختی رفتاری است(85/2-=t، 008/0=p). نتیجه گیری: روش های درمانی شناختی ـ رفتاری و مبتنی بر حضور ذهن بر بهبود تنظیم شناختی هیجان مؤثرند که روش مبتنی بر حضور ذهن به این دلیل که توجه به احساسات فعلی و پرهیز از قضاوت در مورد خود را مورد تأکید قرار می دهد، می تواند در استفاده از راهکارهای سازگارانه تنظیم شناختی هیجان به وسیله بیماران مبتلا به افسردگی اساسی، مؤثرتر از روش شناختی رفتاری واقع شود.